8 XII 2012 odbył się drugi w tym roku koncert z cyklu „Muzyka bez zastrzeżeń”. Tradycyjnie w Muzeum i Ośrodku Kultury Białoruskiej w Hajnówce można było usłyszeć z jednej sceny białoruską i polską muzykę rockową a pod sceną spotkała się polsko- białoruska publiczność. Tym razem zagrały wyłącznie stare hajnowskie formacje.
"POGOŃ" za filmem, czyli Maraton filmowy z podlaskimi reżyserami
Nawet grudniowa niedzielna śnieżyca nie przeszkodziła sympatykom kina spędzić ten dzień na maratonie filmowym z kubkiem ciepłej herbaty w dłoni. Już od godziny 13 w sali kinowej Muzeum Białoruskiego w Hajnówce rozpoczęła się przygoda z filmem. Widzowie zobaczyli 4 filmy, różniące się tematycznie. Był film przyrodniczy, animacja, film muzyczny oraz produkcja Podlasie Makes Me Happy. Łączył wszystkie fakt, że zostały wyprodukowane przez Podlasian, dla Podlasian i o Podlasiu, ewentualnie mieszkańcach Podlasia.
Studio Piosenki Estradowej, działające przy Hajnowskim Domu Kultury, wraz z instruktorem Martą Gredel-Iwaniuk składają życzenia świąteczne i zapraszają do posłuchania kolęd w ich wykonaniu.
Na koniec roku Muzeum Białoruskie w Hajnówce przygotowało wystawę malarstwa Hajnowianina Anatola Korzuna. Jest to pierwsza retrospektywna wystawa po śmierci artysty.
11 grudnia 2012 w Muzeum i Ośrodku Kultury Białoruskiej w Hajnówce odbyła się promocja książki „Ptaki bez gniazd”. Są to wspomnienia białoruskiej poetki, więźnia sowieckich łagrów Łarysy Geniusz.
17 grudnia 2012 w Muzeum i Ośrodku Kultury Białoruskiej odbyły się warsztaty plastyczne prowadzone przez Daniela Gromackiego - plastyka hajnowskiego. Uczestnikami warsztatów byli uczniowie klasy I „c” ze Szkoły Podstawowej Nr 6 w Hajnówce.
Z propozycją własnoręcznie zrobionych, bożonarodzeniowych prezentów w technice dekupażu wyszedł Hajnowski Dom Kultury do młodzieży i dorosłych mieszkańców Hajnówki.
Poznański Festiwal Filmów Młodego Widza "Ale Kino" odbył się w tym roku już po raz trzydziesty. Rok temu, gdy wygrałam konkurs na recenzję, pojechałam tam na tydzień w charakterze jurora, natomiast tym razem w jury zasiadała moja młodsza siostra Ewa.
W niedzielę 9 grudnia 2012 r. została uroczyście otwarta wystawa XIX Przeglądu Sztuki Nieprofesjonalnej Ziemi Hajnowskiej, której organizatorem jest Hajnowski Dom Kultury.
7 grudnia 2012 r. o godz. 17,00 w Centrum Promocji Regionu „Czerlonka" odbyło się spotkanie z cyklu: „Rozmowy o ...muzyce".
W dniach 7-9. XII. 2012 uczestniczyliśmy w XVII Międzynarodowym Festiwalu Piosenki "Super Mikrofon Radia Jard” w Białymstoku. Poziom konkursu był bardzo wysoki. Wzięło w nim udział ok.300 osób w tym soliści, duety i zespoły wokalne, których to w tym roku było wyjątkowo dużo.
7 grudnia 2012 r. po raz ósmy z błogosławieństwa Jego Eminencji Metropolity Sawy w Hajnowskim Domu Kultury odbył się Wieczór Prawosławnej Poezji Religijnej. Przed publicznością wystąpili laureaci Konkursu Recytatorskiego Prawosławnej Poezji Religijnej p.t. „Poezja źródeł”, który odbył się 29 listopada 2012r.
„Huśtawka oddechu” Herty Müller była tematem rozmów podczas listopadowego spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki. Herta Müller to niemiecka pisarka urodzona w rumuńskim Banacie. Dzieciństwo i młodość spędziła w kraju komunistycznej dyktatury. W Rumunii stawiała pierwsze kroki jako pisarka, szybko jednak znalazła się na indeksie i oficjalnie zakazano publikacji jej tekstów, a prześladowana przez władze Müller wyemigrowała do Niemiec. W roku 2009 otrzymała literacką Nagrodę Nobla.
„Huśtawka oddechu” opisuje radziecki obóz pracy przymusowej, który powstał tuż po zakończeniu II wojny światowej. Osadzeni w obozie to niemiecka mniejszość zamieszkująca tereny komunistycznej Rumunii, która na mocy dekretu radzieckiego generała Winogradowa zmuszona została do odbudowy wojennych zniszczeń Związku Radzieckiego. Wśród deportowanych w głąb Rosji znalazł się siedemnastoletni Leopold Auberg, główny bohater i narrator „Huśtawki oddechu”. Jako jedyny z członków swojej rodziny wciągnięty został na nieszczęsną listę Winogradowa i podzielił los tysięcy niemieckich cywilów. Obozowa rzeczywistość przerosła wyobrażenia więźniów - czterdziestoosobowe baraki, zawszone prycze, a przede wszystkim głodowe racje pokarmowe, które miały zaspokoić zapotrzebowanie kaloryczne pracujących ponad ludzkie siły osadzonych. Ekstremalne warunki bytowe sprawiły, że więźniowie bardzo szybko zrewidowali swoje dotychczasowe postawy, liczył się spryt i umiejętność dopasowania się do nowej sytuacji. Powstał specyficzny mikroświat, który rządził się odmiennymi zasadami, w którym liczyło się tylko przetrwanie kolejnego dnia. Leopold mimo swoich siedemnastu lat tęsknił za rodzinnym domem, stabilizacją, a nade wszystko, za normalnym jedzeniem. Trud ciężkiej pracy fizycznej byłby bardziej znośny, gdyby uczucie głodu przestało mu nieustannie towarzyszyć. Głód był tak dotkliwy, że nie opuszczał bohatera ani na chwilę, Leoplod nazwał go aniołem głodu. Anioł głodu przyjmował różne oblicza, prześladował go, zajmował każdą myśl, powoli stawał się obsesją.
Dramatyczna chęć przeżycia i kołaczące się w pamięci słowa babci: „wiem, że wrócisz” pomogły Leopoldowi przetrwać pięć lat obozowej gehenny. Powrócił do rodzinnego domu, jednak był zupełnie innym człowiekiem – chłodnym, wycofanym, nie potrafiącym normalnie funkcjonować w rodzinie i społeczeństwie. Poobozowa trauma zniszczyła dawnego Leopolda, odebrała mu nadzieję i chęć do normalnego życia.
Müller poruszyła temat, który od lat funkcjonował w literaturze; życie w obozie, łagrze czy lagrze, szeroko opisano we wspomnieniach, dokumentach, i na tym tle, autorka „Huśtawki oddechu” niczym się nie wyróżnia. Postawiła jednak przed sobą bardzo trudne zadanie, bo stała się orędowniczką pokrzywdzonych Niemców. Temat był dla niej bardzo osobisty, w takim obozie pracy osadzona była jej matka, a także bliski jej poeta Oskar Pastior, którego bezpośrednie wspomnienia i opisy obozowego życia stały się kanwą dla „Huśtawki oddechu”. Müller czuła moralny obowiązek by opowiedzieć historię swoich rodaków, bez względu na opinię publiczną i panujące przekonania. Był to dla niej kolejny bezsensowny dramat człowieka, nieważne – Niemca, Polaka czy Żyda, człowieka uwikłanego w machinę systemu, złamanego, poniżonego, obdartego z godności. Głód, bo tak naprawdę to on zbierał największe żniwo w obozie, nabrał w powieści wymiaru symbolicznego, stał się głodem tęsknoty za bliskością, głodem rodzinnego domu, głodem ludzkich zasad i wartości, których tak bardzo brakowało osadzonym. Ten obozowy mikroświat w pewnym sensie pozwolił im przetrwać, z drugiej strony ograbił więźniów z ludzkich odruchów i pozbawił własnego jestestwa. Niedostosowani do życia „po obozie” do końca swoich dni, jak główny bohater, walczyli z prześladującymi ich wspomnieniami, lękami i obsesjami. Zatrważające, ile złamanych życiorysów przyniosły obie wojny światowe, ile osobistych dramatów i nieopowiedzianych historii.
„Huśtawka oddechu” nie jest książką, którą czyta się z lekkością, a to z racji samego tematu, ale i dość oryginalnej formy narracji. Opowieść Leopolda Auberga przypomina nieuporządkowany monolog, narrator porusza się po kilku przestrzeniach czasowych: wspomnienia mieszają się z relacją z życia obozowego, a to wszystko przetykane jest fantazjami o tym, co będzie robił po wyzwoleniu z obozu. Te mieszanie planów czasowych staje się wyraźnym sygnałem tego, w jakim stanie emocjonalnym pozostawał bohater: niestabilny i rozbity psychicznie, owładnięty obsesją anioła głodu, nie potrafił zebrać i logicznie uporządkować swoich myśli. Opowieść Leopolda jest tak naprawdę historią głodu, upokorzenia i wewnętrznego samowyzwolenia. Wrażenie potęguje dystans i emocjonalny chłód, z jakim relacjonuje swój pobyt w obozie. Jest to niewątpliwie zasługa stylu Herty Müller, która za pomocą prostych słów i nieskomplikowanej składni, bez emfazy potrafiła nazwać i oddać istotę dramatu Leoplda i innych więźniów.
„Huśtawka oddechu” uderza brutalnością i niesprawiedliwością świata, prowokuje pytania o granice ludzkiej wytrzymałości, napawa wstydem wszystkich tych, którzy utracili szacunek dla „chleba naszego powszedniego”. Gorąco polecam!
Joanna Kisielewicz
Wiktor Wołkow w jury hajnowskiego konkursu przewodniczył dwa lata w 2010 i w 2011r. W tegorocznej edycji „chadza po niebiańskich łąkach z aparatem ale jest z nami, patrzy z góry”- jak powiedział Jan Walencik, przyjaciel zmarłego i tegoroczny przewodniczący komisji konkursowej.
29 listopada. Miejska Biblioteka Publiczna gościła Teatr Różności działający przy Liceum Ogólnokształcacym w Hajnówce. Licznie zgromadzona publiczność miała przyjemność obejrzeć spektakl teatralny „Lekcja” na podstawie dramatu Eugene Ionesco.
Dnia 01 XII 2012 r. został rozstrzygnięty konkurs pt. „Przedmioty cerkiewne i utensylia liturgiczne" w formie makiet, który był skierowany do najmłodszych tj. uczniów przedszkoli i szkół podstawowych I etapu edukacyjnego.
Organizatorem konkursu były matuszki Eugenia Kazimiruk i Ewa Awksietijuk, a współorganizatorem doradca metodyczny ds. nauczania religii prawosławnej Lilla Busłowska.
Spotkania z poezją i prozą w języku mniejszości narodowych „Poezja Źródeł”- dziedzictwo kulturowe mniejszości narodowych w literaturze pięknej. 29 listopada 2012 r. po raz VIII, w Hajnowskim Domu Kultury odbył się Konkurs Recytatorski Prawosławnej Poezji Religijnej w ramach Spotkań z poezją i prozą w języku mniejszości narodowych „Poezja Źródeł".
Wystawa została przygotowana przez uczestników projektu „Spotkajmy się w Białowieży – miejscu dla ludzi i natury”. Organizatorem projektu było Polskie Towarzystwo Ochrony Ptaków (opiekun: pani Gabriela Kułakowska), a tematem omówienie perspektyw rozwoju terenów wiejskich na przykładzie regionu Puszczy Białowieskiej.
Dnia 25 października 2012r. został rozstrzygnięty konkurs plastyczny pt: „Moja cerkiew parafialna”. Konkurs został zorganizowany przez Bractwo Młodzieży Prawosławnej przy parafii Św. Trójcy w Hajnówce oraz doradcę metodycznego Lillę Busłowską.
22 listopada 2011 r. w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Hajnówce czytelnicy spotkali się z Wiktorem Sazonowem, białoruskim pisarzem i opozycjonistą na promocji książki Notatnik kontrabandzisty wydanej przez Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska-Białoruś w serii Transgraniczne ścieżki. Autorowi towarzyszyli : Marcin Rębacz – tłumacz, który podczas spotkania czytał krótkie opowiadania z promowanej książki, jak też ze zbioru Bajdy sąsiedzkie (książka z tejże serii) oraz Arnold Toczyński – wydawca, który poprowadził spotkanie.
18 listopada 2012 w Muzeum Białoruskim w Hajnówce młodzież szkolna ucząca się języka białoruskiego spotkała się by zaprezentować swe umiejętności wokalne, gawędziarskie, recytatorskie oraz taneczne. Spotkania nie mają charakteru konkursu, a jedynie przeglądu, zaś głównym celem tego wydarzenia jest popularyzacja języka i kultury białoruskiej wśród najmłodszego pokolenia.
To sztandarowe utwory grup „Veritas" z Hajnówki i „Zero 85" z Białegostoku, które w miniony piątek można było usłyszeć w Muzeum Białoruskim w Hajnówce, a to za sprawą tegorocznej edycji koncertów „Muzyka bez zastrzeżeń". Cykl organizowany jest w Muzeum od kilku lat i jest już trwałym punktem hajnowskiego kalendarza imprez.
„Samotność liczb pierwszych”- okrzyknięta bestsellerem, przetłumaczona na trzydzieści języków debiutancka powieść włoskiego fizyka była tematem rozmów podczas ostatniego spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki.
