Spotkanie Klubu Literackiego zrzeszającego ludzi pióra już za nami. Piszących wiersze sukcesywnie przybywa, co nas ogromnie cieszy, tym bardziej, że poziom reprezentowany przez klubowiczów również napawa optymizmem.

To zróżnicowane wiekowo i mentalnie grono ludzi połączyła nie tyko miłość do poezji i szczególny sposób odbierania rzeczywistości. Klubowicze chcą się dzielić swoimi najintymniejszymi refleksjami, przelewanymi na kartki papieru, chcą by ich poezja poruszyła drugiego człowieka, i taka intencja przyświeca spotkaniom Klubu Literackiego. Nie skupiamy się na krytyce, jeśli zdarzy się taka, to tylko konstruktywna. Próbujemy odnaleźć siebie w strofach cudzych wierszy, wszak poezja musi działać na emocje odbiorcy, motywować go do myślenia. Każdy z klubowiczów reprezentuje inny światopogląd, posiada własny bagaż doświadczeń życiowych, i wszystko to ukryte jest w strofach ich wierszy, o czym po raz kolejny mogliśmy się przekonać na spotkaniu.

Prezes klubu, Pan Edward Lipiński, rozpoczął spotkanie odczytaniem swoich kilku wierszy, m. in. „W jesiennym słońcu”, „Krajobraz” i „Niebo jest pełne słońca”. Wprowadził obecnych klubowiczów w nostalgiczno – liryczny nastrój, bowiem poezje Pana Edwarda silnie oddziaływają na odbiorców. Bogactwo środków poetyckich, klasyczna budowa wierszy, wszystko to tworzy spójną całość ukazującą refleksje człowieka, w pewnym sensie filozofa, który kontempluje nad życiem przez pryzmat zmieniającej się rzeczywistości.

Zupełnie inny rodzaj poezji uprawia nowa klubowiczka, Pani Walentyna Jasiuk, pisząca wiersze od wielu lat, zrzeszona zresztą w białostockim oddziale Związku Literatów Polskich. Wierszem „Gdzie młodość ma…” poruszyła w obecnych nutkę nostalgii i zadumy nad przemijaniem życia. Ich kwiecistość i wysublimowana metaforyka oraz bogactwo środków artystycznych ukazują rozterki poetki nad faktem, że proces przemijania wpisany jest w nasze istnienie. Całkiem inny charakter miał jej kolejny wiersz „Kołysanka dla przyjaciela”, dedykowany ukochanemu psu. W zabawny, ale i zarazem poetycki sposób ukazała w nim wszystkie aspekty „psio – ludzkiej” przyjaźni.

Reprezentantka młodego pokolenia poetów, Marta Snitkowska, przeczytała swój ostatni wiersz „Była dziewczyna nad brzegiem morza”, i jak sama go przewrotnie określiła, był to trochę satyryczny, trochę romantyczny wiersz o kobiecej naturze. „Zatrzymać czas” to z kolei zdecydowanie inne oblicze poezji Marty Snitkowskiej, w którym pochyla się ona nad istotą przemijania.

Białowieżanka, Dorota Samocik, swojemu niezwykle bogatemu życiu duchowemu daje upust właśnie w poezji. Jej wiersze oddają jej aktualny stan emocjonalny, są pisane pod silna inspiracją chwili, między innymi „Modlitwa”, którą jak wyznała, napisała w trudnym momencie swojego życia. Poezje Pani Doroty idealnie uzupełniają całość jej osobowości i zainteresowań, szczególnie widoczne było to w pozostałych z wierszy zaprezentowanych na spotkaniu: „Bracia mniejsi”, „Ulotne chwile” czy „Pożywienie duszy ukojenie”.

Wiesław Lickiewicz przeczytał zebranym kilka utworów, odkrywając tym samym różne oblicza swojej poezji. Wiersz „Każda dusza chce do raju” to osobista poetycka zaduma nad istotą zmartwychwstania, które jego zdaniem następuje każdego ranka, bo każdy dzień to szansa na nowe, lepsze życie. „Cisza krzyczy” to oparty na oksymoronie tekst ukazujący bezradność i samotność człowieka. „Wierzby rosochate” oddają charakterystyczną Panu Wiesławowi wrażliwość na przyrodę i krajobraz, w którym tytułowe wierzby odchodzą powoli w zapomnienie. Wiersz „Do miłości trzeba dwojga” to humorystyczny głos człowieka, patrzącego na miłość z dystansem i delikatną ironią.

Spotkanie upłynęło w miłej atmosferze i było okazją do wielu rozmów. Klubowicze wymieniali się swoimi spostrzeżeniami i wskazówkami, dzielili anegdotami związanymi z powstaniem konkretnych wierszy. Po kolejną dawkę poetyckich wzruszeń zapraszamy już 18 marca o godzinie 17⁰⁰ do Czytelni dla Dorosłych MBP.

autor: Joanna Kisielewicz

fot.: Paulina Młodzianowska