Dla uczestników festiwalu nauki i przyrody "Tydzień z Puszczą Białowieską" 15 września 2019r. o godz. 17:00 w Lokomotywowni Nadleśnictwa Hajnówka zostały zaprezentowane zrekonstruowane m.in. z 1947 i 1964r. filmy Włodzimierza Puchalskiego - polskiego agronoma, przyrodnika, myśliwego, fotografa, reżysera filmów przyrodniczych.

Wszystkie filmy zostały zdigitalizowane i zrekonstruowane cyfrowo, we współpracy z Wytwórnią Filmów Oświatowych w Łodzi. Dzięki pracom rekonstrukcyjnym obrazy Puchalskiego dostały druga szansę, by zachwycać widzów przyrodą naszego kraju. Opracowaniem całego wydawnictwa zajął się Tomasz Ogrodowczyk.

Włodzimierz Puchalski urodził się 6 marca 1909 r. w Mostach Wielkich koło Lwowa, gdzie spędził pierwsze lata swojej młodości. Uwielbienie dla przyrody wyniósł z domu rodzinnego. Pierwsze fotograficzne spotkanie Włodzimierza Puchalskiego z przyrodą miało miejsce już we wczesnym dzieciństwie. W wieku 13 lat młody Włodzimierz otrzymał od swego dziadka Hieronima Sykory pierwszy, jeszcze miechowy aparat fotograficzny. Od tej chwili fotografowanie stało się Jego drugą naturą. Mając 18 lat Włodzimierz Puchalski już odniósł sukces. W 1927 roku we Lwowie zaprezentował swoją pierwszą wystawę p.t. Żaba.

Począwszy od 1933 roku przez 3 kolejne lata był asystentem profesora Witolda Romera przy Katedrze Fotochemii Politechniki Lwowskiej. Obaj pracowali nad obróbką i montażem filmów. Lata 30-ste to czas kiedy Włodzimierz Puchalski realizuje swój pierwszy film pod znamiennym tytułem Bezkrwawe Łowy.

Przełomowym momentem w twórczości Włodzimierza Puchalskiego było zdobycie Pierwszej Nagrody w konkursie fotograficznym organizowanym w 1934 roku przez czasopismo Łowiec Polski. Lata 1933-39 były w twórczości Puchalskiego niezwykle owocne, jest to okres kiedy realizuje On nowe filmy i fotografuje zwierzęta polskich lasów. Tym samym Jego prace są szeroko cenione co pozwala Puchalskiemu nawiązać współpracę z magazynami: „Łowiec Polski”, ”Wszechświat” oraz amerykańskim pismem „National Geographic Magazin”. Wielkim sukcesem potwierdzającym talent Puchalskiego było otrzymanie Złotego Medalu na Światowej Wystawie Łowieckiej w Berlinie w roku 1937 za zdjęcie p.t. Odyniec w zimie. Wtedy to fotograficzny styl Włodzimierza Puchalskiego stał się przedmiotem prasowych ocen i dyskusji.

„Film jakiego Polska jeszcze nie widziała” rozpisywali się entuzjastycznie recenzenci o wyemitowanym po raz pierwszy w styczniu 1939 roku w Sali kasyna we Lwowie filmie przyrodniczym Włodzimierza Puchalskiego. Projekcja „Bezkrwawych Łowów” była początkiem filmowej kariery Włodzimierza Puchalskiego.

Lata 1937-39 to okres kiedy Włodzimierz Puchalski jest asystentem profesora Kazimierza Wodzickiego (polskiego ornitologa, zoologa, wnuka Kazimierza hrabiego Wodzickiego) przy Zakładzie Anatomii Zwierząt i Histologii Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, gdzie wprowadzili nowatorską metodę posługiwania się filmami i przeźroczami podczas wykładów uniwersyteckich.

Puchalski stał się powszechnie znany i ceniony. Przyjmowany wielokrotnie przez prezydenta Mościckiego był dokumentalistą myśliwskich spotkań w Puszczy Białowieskiej. Podczas II Wojny Światowej pracował jako leśniczy w Puszczy Sandomierskiej. Po wojnie od 1946 roku organizował w Krakowie Instytut Filmowy. W roku 1949 Włodzimierz Puchalski rozpoczął pracę w Instytucie Zootechniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie stworzył dział dokumentacji foto-filmowej zwierząt. Od 1956 roku pracował w Wytwórni Filmów Oświatowych w Łodzi na stanowisku operatora i reżysera.
W ciągu swojej pracy twórczej zrealizował ponad 60 filmów, za które otrzymał wiele nagród w Polsce i za granica między innymi: w Londynie, Rzymie, Mediolanie, Edynburgu, Lipsku.

Podczas przypadającego na lata 1957-58 Międzynarodowego Roku Geofizycznego Włodzimierz Puchalski został zaproszony do udziału w dwóch wyprawach naukowych na Spitsbergen.
Na ostatnią wyprawę w 1978r. wyjechał Włodzimierz Puchalski na Antarktykę z ekspedycją Polskiej Akademii Nauk. Tam pracował nad realizacją założeń programowych. Wyprawa Antarktyczna miała zaowocować w filmy dla telewizji a także materiał dla Polskiej Kroniki Filmowej.

Włodzimierz Puchalski był najstarszym członkiem załogi. Zespół medyczny przygotowujący ekipę do wyjazdu był zdecydowanym przeciwnikiem uczestnictwa przyrodnika w wyprawie.
Jego stan zdrowia nie był zadowalający, decyzja o wyjeździe została podjęta na własne ryzyko.
19 stycznia 1979 roku podczas wykonywania porannych zdjęć Włodzimierz Puchalski zasłabł, stracił przytomność i zmarł. Natychmiastowa pomoc medyczna nie przyniosła rezultatu.
Został pochowany w antarktycznych lodach południa. Jego grób góruje nad Polską Stacją Badawczą im. Henryka Arctowskiego na Antarktydzie.

Nagrody:

1. I nagroda MFF Fontainebleau 1947 (Ptasia wyspa)
2. I nagroda MFF Edynburg 1947 (Ptasia wyspa)
3. Honorowe wyróżnienie MFF Londyn 1948 (Wykluwanie się piskląt)
4. I nagroda Kongres Ochrony Przyrody Edynburg 1957 (Skrzydlaci rycerze)
5. Srebrny Lajkonik IV OFF Kraków 1964 (Puszcza białowieska)
6. Złoty Światowid III OFF Dydaktycznych Łódź 1974 (Wśród łąk i wód)

Upamiętnienie, m.in.:

1. Lodowiec Puchalskiego na Wyspie Króla Jerzego w pobliżu miejsca jego śmierci
2. Chata w Morusach koło Tykocina z pamiątkami po fotografiku
3. Muzeum Niepołomickie, które posiada bogaty zbiór fotogramów, negatywów i slajdów Włodzimierza Puchalskiego
4. Konkurs fotograficzny im. Włodzimierza Puchalskiego organizowany przez miesięcznik Łowiec Polski
5. Międzynarodowy Festiwal Filmów Przyrodniczych im. Włodzimierza Puchalskiego

źródło:

http://www.hajnowka.bialystok.lasy.gov.pl

http://www.muzeum.niepolomice.pl/

https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82odzimierz_Puchalski